فیلترینگ و راه های کنترل و مدیریت محتوا

فناوری، حسن اقتضایی دارد، نه حسن ذاتی. این بدان معنا است که نمیتوان در مورد درستی و اخلاقی بودن فناوری، بصورت کلی قضاوت کرد و این قضاوت، وابسته به نوع استفاده از آن است. اینترنت، نوعی از فناوری است که به همین موضوع نیز، مرتبط است. ارائه دهندگان خدمات اینترنتی، این وظیفه را دارند که به بهترین استفاده از اینترنت، کمک کرده و تا جایی که مشکلاتی مثل نقض حریم خصوصی را بوجود نیاورده اند، جلوی استفاده های نامناسب از این فناوری را بگیرند. راه انجام این وظیفه، کنترل محتوای اینترنت است. همانطور که میدانیم، پاسخ به درستی و چگونگی انجام این کار، اهمیت بالایی در ابتدای انجام آن دارد. میدانیم که در هر شرایطی، نیاز به کنترل اطلاعات در محدوده ی خاصی خود، وجود دارد. چرا که در غیر اینصورت، اگر بصورت نتیجه گرا به این موضوع نگاه کنیم، موجب گسترش بی اخلاقی ها، افزایش بی حد جرایم اینترنتی، افزایش خشونت و... میشود.

از راههای کنترل و مدیریت محتوا، میتوان به موارد زیر اشاره کرد: 

---

1-شبکه ملی اطلاعات : یعنی سوئیچ اینترنت و سرورهای مورد استفاده، در دست کشور خودمان باشد تا دیگر کشورها، نتوانند به این وسیله، به اطلاعات ما، دسترسی یابند. به عبارتی، مدیریت اطلاعات و ارجاعات آن را با سرورهای داخلی انجام دهیم. این کار، احتمال شنود اطلاعات را تا حد زیادی کاهش میدهد.

2-احراز هویت: این روش، یعنی بدانیم که چه کسی دارد از اینترنت استفاده میکند. یعنی قابلیت گمنامی نسبی در اینترنت را، از بین ببریم.  البته این روش، میتواند نگران کننده باشد. برای استفاده از این روش، باید قوانین مشخصی، وضع شوند. چراکه اگر محدودیتی برای این شناسایی وجود نداشته باشد، میتواند هم قدرت آزادی بیان در محیط اینترنت را گرفته و هم حریم خصوصی افراد، نقض شود.

3-فیلترینگ: این روش، امروزه بسیار معمول است. صفحاتی که محتوایشان نامناسب شناخته میشوند، با این روش، از دسترس خارج میشوند.

تمام این روشها، به این شرط مناسب است که برای اجرای آنها، از قوانین و عرف جامعه استفاده شود. اعمال سلیقه های شخصی در تعیین محتوای نامناسب، زیاده روی در فیلترینگ را بوجود میاورد که باعث میشوند کاربران دید بدی نسبت به این عمل پیدا کرده و نسبت به آن، حالت تدافعی داشته باشند.

منبع خبر